Op 20 juli 2019 komen we erachter dat ik zwanger ben van ons eerste kindje. Ik ben al een paar dagen over tijd en mijn gevoel zegt dat ik zwanger ben. Dus ik besluit op de vroege zaterdag morgen een zwangerschapstest te doen, ondanks dat mijn man vindt dat ik te hard van stapel loop en nog beter een week kan wachten met een test. Het wachten op de uitslag is echt spannend. Als snel is het duidelijk: Ik ben zwanger! De test geeft aan dat ik al 4-5 weken zwanger ben. We zijn straks een gezin van drie! Ondanks dat ik er al van overtuigd was dat ik zwanger was, dringt het nog niet helemaal tot mij door. Ondanks dat ik last heb van een paar symptomen, voelt het nog onwerkelijk. Het is gewoon bizar. Ik ben stil en emotioneel. We plannen een afspraak voor een vroege echo in, en op 6 augustus is het dan eindelijk zover. De eerste echo. Ik kijk zo uit naar de eerste echo, maar ik ben tegelijkertijd ook zenuwachtig en bezorgd vanwege mijn bloedverlies. Het belangrijkste is dat het hartje klopt.
Als we eenmaal bij de verloskundige zijn, en het intakegesprek hebben gehad mag ik gaan liggen voor de inwendige echo. En al snel is het duidelijk dat er ‘iets’ zit met een kloppende hartje. Natuurlijk is het wel heel erg klein. Wat een opluchting! We gaan blij naar huis om dit te vieren. Na de eerste echo kan ik alleen maar fantaseren over ons kleine wondertje in mijn buik. Het voelt zo speciaal. Het liefst wil ik het van de daken schreeuwen en aan iedereen in mijn omgeving vertellen dat ik in verwachting ben. Toch ben ik heel voorzichtig en voel ik mij onzeker. De eerste 13 weken kan er nog van alles gebeuren.
Vanaf week zeven krijg ik meer last van zwangerschapskwaaltjes. Ik ben erg moe en misselijk. Ik heb me nog nooit zo beroerd gevoeld. ‘s Morgens als ik wakker wordt ben ik al misselijk en dat houdt de hele dag aan. Ik begrijp niet waarom dit ochtendmisselijkheid wordt genoemd. Soms helpt het als ik tussendoor iets kleins eet. Net voor het einde van het eerste trimester wordt de misselijkheid minder en kan ik eindelijk weer genieten van eten. En ik heb me toch een partij HONGER! De hele dag denk ik aan eten, en op een of andere manier raak ik maar niet verzadigd. Ik zit de hele dag te snaaien, met name ongezonde dingen als friet, kroketten, pizza, chips en snoep. Met avond eten eet ik ook meer dan normaal.
Inmiddels is het eerste trimester voorbij. Het is vanaf nu genieten. Het onzekere gevoel dat ik eerst had is weg.
Hoe was heb jij jouw eerste trimester van jouw zwangerschap ervaren?
Laat een bericht achter